Beschrijving Repertoire

Gøta is geïnspireerd op de natuur en bewoners van de Faeröereilanden. Tijdens een concertreis ontmoette componist Peder Karlsson een jonge zangeres die hem haar dorp liet zien – Gøta – en met wie hij samen muziek maakte. Op een ochtend werd hij wakker met een melodie in zijn hoofd. Hij nam deze op en vergat haar weer, maar maanden later ontstond dit stuk, vernoemd naar het dorp. Het lied bevat geen echte woorden; de kracht zit in de klanken, die de verbinding door muziek en menselijk contact voelbaar maken.

Earth Song is een gezongen gedicht en een krachtige oproep tot vrede, geschreven ten tijde van de oorlog in Irak. Ticheli schreef het stuk vanuit een persoonlijk verlangen naar vrede in tijden van onrust. Het stuk stelt zich op tegen oorlog en geweld, en ziet muziek als een helende kracht – een middel om verbinding en vrede te vinden, zelfs in donkere tijden.

Dit werk maakt deel uit van Songs of Farewell, een cyclus van spirituele liederen over afscheid en eeuwigheid. De tekst is een gedicht van John Gibson Lockhart, en drukt het geloof uit in een hiernamaals – een hoopvolle plek waar geliefden elkaar opnieuw zullen ontmoeten. Parry’s toonzetting benadrukt de troost en het verlangen die in deze gedachte besloten liggen.

John David schreef de tekst voor ‘You are the new day’ in 1978, tijdens een periode van crisis. Dat gold zowel voor hem persoonlijk als op het wereldtoneel: het was de tijd waarin de mogelijkheid van een nucleaire oorlog dichtbij was. David schreef hierover:
 

“De inspiratie voor New Day was eigenlijk een heel eenvoudige. Ik zat in een diep dal in mijn leven, en zat ’s nachts laat alleen op de bank, voelde me rot, en zag een onheilspellend verhaal op het nieuws over de reële dreiging van een kernoorlog. Ik begon te zingen voor de (hopelijk) spoedig aan te breken nieuwe dag als was het iets tastbaars, wat me van de diepten kon redden. Als de zon op zou komen en de vogels weer zouden gaan zingen dan kon ik geloven dat er werkelijk een nieuwe dag aan zou breken waarin het leven door zou gaan en de hoop zou overleven.”

Op dit moment, bijna 50 jaar na het verschijnen van dit nummer, bevindt de wereld zich opnieuw in hoge staat van alertheid. Te midden van hoogoplopende conflicten, genocides, oorlogen en klimaatrampen, proberen miljoenen mensen zich staande te houden. Te overleven. Iedere dag de levenskracht, moed en het wonder in zichzelf te vinden om door te gaan. Met onvoorstelbare veerkracht en hoop, vanuit liefde voor het leven. Net zoals de zon elke dag weer opkomt, is er altijd een nieuwe kans en een nieuwe dag om door te gaan. Om opnieuw te kiezen en de duisternis te doorbreken.

In het delen van dit moment, samen met het publiek, beseffen we ons hoe bijzonder het is dat wij dit stuk mogen zingen. Wij laten ons meevoeren door de klanken van de muziek, en kunnen onze zorgen even vergeten. In de muziek vinden wij kracht en hoop. Morgen, dan worden we opnieuw wakker. En kiezen wij voor liefde.

Billy Joel schreef dit ingetogen lied over een liefdesrelatie die ten onder ging. In simpele, kwetsbare taal accepteert Joel het einde van iets dat ooit intens was. De terugkerende regel
"and so it goes” getuigt van berusting, ondanks het verdriet dat eronder schuilt.

De Estse componist en dirigent Pärt Uusberg schreef Muusika op een gedicht van landgenoot Juhan Liiv. Het stuk is een ode aan de mystiek en schoonheid van muziek – iets dat diep geworteld lijkt in zowel de natuur als het menselijk hart.

Vertaling:
Somewhere the original harmony must exist,
hidden somewhere in the vast wilds.
In Earth’s mighty firmament,
in the far reaches of swirling galaxies,
in sunshine,
in a little flower, in the song of a forest,
in the music of a mother’s voice,
or in teardrops -
somewhere, immortality endures,

and the original harmony will be found.
How else could it have formed
in human hearts -
music?

Deze Schotse ballade vertelt het verhaal van twee gevangen soldaten, van wie er één zal worden geëxecuteerd. Volgens Keltische legenden keert de ziel van een overledene die sterft in den vreemde via “the low road” terug naar huis, terwijl de overlevende via “the high road” terug zal keren. Het lied wordt verteld vanuit het perspectief van de stervende soldaat, die zijn verdriet deelt, maar ook liefdevol terugblikt op zijn leven.

Weinig lijkt nog heilig te zijn. Wereldwijd worden grondwetten bevraagd, mensenrechten geschonden en vrijheden ingeperkt. De geschiedenis van de mens wordt gedomineerd door
politieke instabiliteit en conflict. Van een Aards Paradijs lijkt weinig sprake te zijn geweest. Wij missen betrokkenheid en zingeving in de samenleving. Misschien ontbraken die al voordat wij bestonden. Een bron van betekenis om bij te horen, ons toe te verhouden en te herkennen in de ander. Een universeel gevoel van verbondenheid en overstijgende gemeenschapszin. Waar vinden we die?

Het zijn niet de grote acties, geloofstradities en systemen die de wereld voortstuwen, die we
als heilig zouden moeten beschouwen. Iets heiligs begint in het kleine. De wind voelen tegen onze wang, zonlicht dat weerkaatst op de wateroppervlak, een vriendelijk gebaar. In de momenten waarin we samenkomen, stilstaan, of iets met aandacht doen. Luisteren naar wat er in en om ons heen beweegt. Zonder te hoeven begrijpen met ons verstand. Kracht vinden om samen iets te creëren dat van betekenis is.

Mille Regretz is een renaissance lied vol weemoed. Josquin des Prez verklankt in sobere eenvoud het verdriet van iemand die afscheid moet nemen van een geliefde. De tekst verwoordt diepe spijt en innerlijke pijn: het gemis is zo groot dat het leven zijn glans verliest.

Vertaling:
I still regret a thousand times my flight;
I left behind your loving disposition.
Great is my grief and sorrowful contrition,
And soon my days will fade into the night.

Met zoete, lieflijke harmonieën lokt dit stuk de luisteraar – maar het eindigt in spanning en vervreemding. The Hymn of Acxiom onderzoekt onze digitale voetafdruk en de relatie tussen mens en data: hoe we onszelf vrijwillig blootgeven aan technologie, maar tegelijk ongemakkelijk blijven bij die transparantie. Het stuk biedt zowel empathie voor de systemen die ons kennen, als een kritische blik op grootschalige dataverzameling en online surveillance.

Human Heart laat zien hoe mensen hun emoties vaak verbergen en zich sterker voordoen dan ze zich voelen. Het herinnert ons eraan dat we allemaal – onder wat we laten zien – een hart hebben. Dat besef maakt ons kwetsbaar, maar ook verbonden in ons mens-zijn.

Aurora schreef The Seed nadat ze geïnspireerd raakte door een oud spreekwoord van de Cree:
“Only when the last tree is cut down, the last fish eaten, and the last stream poisoned, will man know that he cannot eat money."

Ze laat de gevolgen van uitputting en vervuiling horen, en maakt duidelijk wat er op het spel
staat. Met urgentie roept ze op tot bewustwording en verandering.

Ubi Caritas werd gecomponeerd voor het huwelijk van Prins William en Kate Middleton, en
opgedragen tijdens hun huwelijksceremonie in Westminster Abbey in 2011. Caritas betekent
liefde en mededogen in het Latijn – het stuk bezingt de verbondenheid in liefde. De Welshe
componist Paul Mealor schreef meerdere werken voor de Britse koninklijke familie.

Vertaling:
Where charity and love are, God is there.
Christ’s love has gathered us into one.
Let us rejoice and be pleased in Him.
Let us fear, and let us love the living God.
And may we love each other with a sincere heart.

Deze hymne, vaak gezongen bij ochtend- en avondgebeden, bezingt de cyclus van licht en duisternis en de voortdurende aanwezigheid van God – van zonsopkomst tot zonsondergang.

O Lux Beata Trinitas weerspiegelt de heilige drie-eenheid en de rustgevende continuïteit van het geloof.

Vertaling:
O unity of sovereign might,
as now the fiery sun departs,
shed Thou Thy beams within our hearts.
To Thee our morning song of praise,
to Thee our evening prayer we raise;
Thee may our glory evermore
in lowly reverence adore.

All laud to God the Father Be;
all praise, Eternal Son, to Thee;
all glory, as is ever meet,
to God, the Holy Paraclete.

Empire of Blue verweeft verschillende stijlen – van folkmelodieën tot moderne a cappella – en verkent hoe juist kleine, alledaagse momenten ons kunnen herinneren aan onze plek binnen het grotere geheel. De tekst, geschreven door Rob's vrouw Stephanie Dietz, benadrukt onze gedeelde menselijkheid: “we are an empire of blue, united by our breath and sight.”